கட் ஆஃப் - சிறுகதை

இந்த கல்லூரியில் சேர்ந்து இன்றுடன் ஒரு வாரம் நிறைவடைகிறது. வகுப்பிலேயும் விடுதி அறையிலேயும் கட்-ஆப் மார்க் பத்தி தான் ஒரே பேச்சு. நீ எவ்வளவு எடுத்த, கலந்தாய்வின் போது வேறு எந்த எந்த கல்லூரிகளில் இடங்கள் இருந்தன என்று உரையாடல்கள் அமைந்து, சில குழுக்களாக பிரிவது கண்கூடாகத் தெரிந்தது.

நானும் ஒரு குழுவில் இணைந்தேன். முதலில் ஒன்றைச் சொல்ல வேண்டும், இந்தக் கல்லூரியும் பிடிக்கவில்லை, நான் எடுத்து இருந்த பொறியியற் பிரிவும் பிடிக்கவில்லை. அவசரப்பட்டு செய்த தவறினால் கணிதத்தில் தவறிய 10 மதிப்பெண்கள் என்னை இங்கு கொண்டு வந்து சேர்த்தது.,

என்னோட அறையில் இருந்தவர்களில், மூவர் என்னோட கட் ஆப் மதிப்பெண்கள் எடுத்தவர்கள். இன்னொருத்தன் என்னை விட 15 மதிப்பெண்கள் குறைவாக எடுத்து, நான் எந்த பிரிவை எடுக்க நினைத்து கிடைக்காமல் போனதோ, அதை இவன் இட ஒதுக்கீட்டில் எடுத்து இருந்தான். முதற்நாள் அதைக் கேள்விப்பட்டதில் இருந்து எனக்கு ஏற்கனவே இருந்த எரிச்சல் உணர்வு அதிகமானது. அவனும் என்னோட வகுப்புதான். முதல் செமஸ்டர் மட்டும் அனைத்து பிரிவு மாணவர்களும் ஒன்றாக இருப்பார்கள். கல்லூரியில் அவனைப் பார்த்தால் நான் சிரிப்பது கூட கிடையாது.

15 மதிப்பெண்கள் என்பது கிட்டத்தட்ட 5 சதவீதம். இந்த 5 சதவீத மதிப்பெண்களை அதிகமாக எடுக்க எத்தனை இரவு தூக்கத்தை இழந்து இருப்பேன். எத்தனை மாதிரி பரிட்சை எழுதி இருப்பேன். எத்தனை விருப்பங்களை தியாகம் செய்து இருப்பேன். கிட்டத்தட்ட 14 மாத தவம். +1 தேர்வு முடிந்த கையோடு எடுத்த புத்தகங்களை நுழைவுத்தேர்வு முடியும் வரை கீழே வைக்க வில்லை. சே!! என்னவொரு தேர்வு முறையடா, தரப்பட்டியலில் முதலில் இருப்பவனுக்கு கிடைக்க வேண்டியதை , சொகுசாக குறைவான மதிப்பெண் எடுத்தவன் எடுத்துக் கொள்கின்றேன். நான் மட்டும் இந்த தேசத்தின் தலைவன் ஆனால் முதலில் இந்த முறைகளை எடுத்து விட்டு தகுதி அடிப்படையில் மட்டுமே எல்லா விசயங்களும் என்று சட்டம் இயற்றுவேன்.

நேற்றிரவு 2 மணிவரை, "இவன் நம்ம ஆளுட" என்று மூன்றாமண்டு மாணவர்கள், நட்பு ரீதியில் என்னுடன் உரையாடிக் கொண்டிருந்ததால், காலையில் சீக்கிரம் எழுந்திருக்க முடியவில்லை. முதல் பாடவேளை வேதியியல். தாமதமாகப் போனால், அந்த விரிவுரையாளர் வருகை அளிக்க மாட்டார். அதனால் அடுத்து இயற்பியல் வகுப்புக்குப் போனேன். அங்கு நான் உட்காரும் இடத்தில் வேறு ஒருவன் உட்கார்ந்து இருந்ததால், வேறு வழியின்றி ஒதுக்குப்புறமாக உட்கார்ந்து இருந்த "அவனுடன்" வேறு வழியின்றி அமர்ந்தேன். இயற்பியற் ஆசிரியர் சில கேள்விகளைக் கேட்கும்போது , இவன் அந்த கேள்விகளுக்கு முணுமுணுவென சரியான பதில்களையே சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். ஆனால் அவன் எழுந்து பதில் சொல்லவில்லை. ஒரு சின்ன ஆச்சர்யம் எப்படி இவன் தமிழ்வழியில் படித்தவன் பொதுவாகவே தமிழ் வழியில் படித்தவர்கள் தனக்கு தெரிந்து இருந்தாலும் ஆங்கிலத்தில் இணையான வார்த்தைகள் தெரியாததால் சில விசயங்களை கிரகித்துக் கொள்ள சிரமப்படுவார்கள். இதைக் கூறித்தான் என் அப்பா 5 வதுக்குப் பிறகு ஆங்கில வழிக்கல்வியில் என்னைச் சேர்த்தார். இதைப் பற்றி இவனிடம் கேட்க வேண்டும் என்று மனதினுள் நினைத்துக் கொண்டேன்.

அதற்கடுத்து தொடர்ச்சியாக 4 நாள்கள் விடுமுறையாகிப் போனதால், முதலாமாண்டு மாணவர்கள் அனைவரும் தங்களது ஊருக்கு சென்று விட்டனர். முதலாமாண்டு விடுதி மாணவர்களில் எஞ்சியது நாங்கள் இருவரும் தான்.

முதல் இரண்டு நாட்கள் நான் "எங்க ஆளுங்க" மூன்றாமண்டு மாணவர்கள் அறையில் போய் பேசிக் கொண்டிருந்ததால் "அவனுடன்" பேச வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை.

இன்று திருப்பரங்குன்றம் கோயில் போகலாம் என்று நினைத்த போது பேச்சுத் துணைக்கு "அவனையும்" கூப்பிட்டு போகலாம் என்று அவனை அழைத்தேன்.
போகும் வழியில்
"இங்கிலீஷ் ஈகுவலண்ட் வேர்ட்ஸஸெப்படி உனக்குத் தெரியும், நீ தமிழ் மீடியம் தானே படிச்ச"

"ஆமா, காலேஜ்ல சேர முன்னாடி இங்கிலீஷ் மீடிய புக்ஸ் வாங்கி வாசிச்சேன், ஈகுவேசன்ஸ் எல்லாம் முன்னமே தெரியும், வேர்ட்ஸ் எல்லாம் இப்ப படிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்".

என்னையும் அறியாமல் அவன் தோளைத் தட்டி பாராட்ட தோனியது. அவன் குடும்ப சூழல்கள் பற்றி விசாரிக்க ஆரம்பித்தேன்.

"அப்பா கூலி வேலை பார்க்கிறாரு, அம்மா பண்ணை வீட்டுல வேலை பார்க்குறாங்க
நானும் வேலை பார்த்து இருக்கேன், எல்லா காட்டு வேலையும் எனக்குத் தெரியும். ஸ்கூல் முடிச்சுட்டு பண்ணை வீட்டுல வேலை பார்ப்பேன்"

"நீ ஏன் படிக்கிறப்ப வேலை பார்க்கனும், உங்க வீட்டுல தான் ரெண்டு பேரும் இயர்னிங் ல, "

"இல்லை, எங்க அப்பா காசு கொடுக்க மாட்டாரு, சரியன குடிகாரரு, அக்கா புருஷன் கள்ளச்சாராயம் காய்ச்சி அடிக்கடி ஜெயிலுக்குப் போய்டுவாரு, அதனால அக்கா வீட்டையும் நாங்க தான் பார்த்துக்கனும்"

நீ நல்ல மார்க் வாங்கினதனால் கணினி வாங்கித் தருவதாக சொன்ன அமெரிக்காவில் இருக்கும் என் அக்காவின் கணவர் நினைவில் வந்து போனார்.

தின செய்திகள், கிரிக்கெட், தொலைக்காட்சி தொடர்கள் தியாகம் செய்த அம்மா,அப்பா, ஒவ்வொரு தொலைபேசி உரையாடலிலும் படிப்பை மட்டும் பேசும் அக்காவும் ஞாபகம் வந்தார்கள்.

"சரி நீ எண்ட்ரன்ஸ் கோச்சிங் போனியா? எங்க போன?"

"எங்க ஸ்கூல்லய சொல்லிக்கொடுத்தாங்க, அதுவும் முழுசா போக முடியல, பண்ணை வீட்டுல வேலைக்குகூப்பிட்டுட்டாங்க, எங்க ஸ்கூல் வாத்தியார் தான் என்னை கவுன்சிலிங்க் எல்லாம் கூட்டிட்டுப் போனார், படிக்க அனுப்பிச்சா ஸ்காலர்ஷிப் பணம் எல்லாம் கிடைக்கும் , செலவு இல்லன்னு சொன்ன பின்ன தான் அப்பா என்னை காலேஜ் ல சேர விட்டாரு"

நகரத்திலே இருக்கிற நுழைவுத்தேர்வுகளுக்கு மாணவர்களை தயார் செய்யும் சிறந்த மையத்தில் நான் படிக்க அப்பா தனது வண்டியை எனக்குக் கொடுத்து விட்டு அவர் பேருந்தில் சென்றதும் நினைவுக்கு வந்தது.

"நமக்கு செமஸ்டர் லீவ் எவ்வளவு நாள் கிடைக்கும், அறுப்பு நேரம், நான் போனால் அம்மாக்கு ரெஸ்ட் கொடுக்கலாம்."

என்னையும் அவனையும் ஒப்பிட்டு பார்த்தேன். படிப்பு மட்டுமே சூழலாகக் கொண்டு, ஊக்கத்தை மட்டுமே பெற்று வளர்ந்து, உயர் மனப்பாண்மையில் இருந்து நான் எடுத்த மதிப்பெண்,
விளிம்பு நிலை பிரச்சினைகள் , கல்வி வாசனை அறியாத குடும்பம், அடிமைச் சூழல் இத்தனை இருந்த போதும் அவன் படித்து எடுத்த மதிப்பெண்களைக் காட்டிலும் மிகக் குறைவு என இன்னொரு பரிமாணத்தில் உணர்த்தியது.
ஒரு வேலை நான் அவன் சூழலில் இருந்து இருந்தால் அவன் அளவு படித்திருப்பேனா என்று எண்ணம் ஒரு திகிலைக் கொடுத்தது. கல்வி சமுதாயத்தின் மிகப்பெரும் சமனி, வேதியியல் சமன்பாடுகளை சமப்படுத்துவது போல் தான் இதுவும் என் உணர்ந்தேன்.

"எப்படியும் 10 நாள் கிடைக்கும் என அவனது முந்தைய கேள்விக்கு பதில் சொல்லி, அவன் தோளில் பெருமிதமாக கைபோட்டு கல்லூரியை நோக்கி நடந்தேன்".