Pay It Forward - சிறுகதை

"மோகன் டீ குடிக்க போகலாமா?"

RMCOBOL கம்பலைரில் மூழ்கி இருந்தவர், நான் கூப்பிடுவதைக் கேட்டதும் இருக்கையை விட்டு எழுந்து வந்தார்.

"கார்த்தி, மேலே கேண்டின் போய் மெஷின் ல குடிச்சிடலாமே, போயிட்டு வர எப்படியும் 20 நிமிஷம் ஆயிடுது, நேத்து பி.எம் கூட கேட்டாரு எங்க போயிட்டு வர்றீங்கன்னு"

"அந்த ஆளை விடுங்க, வீட்டிலேந்து ஃபிளாஸ்கில காபி எடுத்துட்டு வந்துடுறாரு, பிரச்சினை இல்லை, நாம தான் சுத்தம் பண்ணி பல நாள் ஆகிற மெஷின்ல குடிக்க வேண்டியாதா இருக்கு, தினமும் எப்படியும் 9 மணிவரை அந்த ஆளு நம்மளை உட்கார வச்சுடுறார்ல, இந்த டைமிங் எல்லாம் அதுல சரியா ஆயிடும் நீங்க வொரி பண்ணாதிங்க"

"கார்த்தி, நீ கிண்டல் பண்ற அந்த மெஷின் டீ, காபி சத்யம் லேயும் மாயாஜால் தியேட்டர்லேயும் 15 ரூபாய், தெரியுமா?"

மோகனை எப்படியோ பேசி, டீக்கடைக்கு இழுத்து வருவதற்குள் போதும் போதும் என்றாகிவிட்டது. மோகன் எங்க அலுவலக்த்திலேயே கொஞ்சம் வித்தியாசமானவர். நடுத்தர வயதைத் தாண்டியும் இன்னும் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை. அதனாலேயே என்னவோ பெரும்பாலான நேரங்களில் அலுவலகத்திலேயே இருப்பார். மேஜையில் விவேகானந்தரின் புத்தகங்கள் இருக்கும். ஆனால் ஒரு நாள் கூகிளில் பெரியார் சம்பந்தபட்ட வலைத்தளங்களைத் தேடிக் கொண்டிருந்தார். இப்படி சில சமயங்களில் முரணாக தோன்றும் விசயங்களை செய்து கொண்டிருப்பார்.

ஒரு முறை இதைப் பற்றி நேரடியாகவே கேட்டபோது, “வாழுற கொஞ்ச நாள்ல எல்லாத்தைப் பத்தியும் தெரிஞ்சு வச்சுக்கலாமே, நிறைய மக்களால் ஒருவர் நிஜமாகவே நேசிக்கப்படுகிறார் எனும்போது அவரைப் பற்றியும் தெரிந்து வைத்துக் கொள்ளவேண்டும் " என்றார்.

மோகனைப் பற்றிய எண்ணங்கள் என் மனதினுள் ஓடி முடிப்பதற்குள்ளாகவே நாங்கள் இருவரும் டீக்கடையை வந்தடைந்தோம்.

இரண்டு வடை, டீ வாங்கி கொண்டு தினத்தந்தியை மேய்ந்து கொண்டிருக்கையில்

"சார், நான் விழுப்புரத்தில ஒரு காலேஜில படிக்கிறேன், அடுத்த செமஸ்டர் ஃபீஸ் கட்டனும், கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ணுங்க சார்" என்ற ஒரு குரல் கெஞ்சலாகக் கேட்க,

எளிமையான உடையில் ஒரு பையன் மோகனிடம் உதவிக் கேட்டுகொண்டிருந்தான்.
மோகன் கொஞ்சமும் யோசிக்காமல் ஒரு நூறு ரூபாய் தாளை எடுத்து அவனிடம் நீட்டி, நல்லா படி என்று தட்டி அனுப்பினார்.

டீக்கடையிலிருந்து திரும்பும் போது

“என்ன சார், கொஞ்சம் கூட யோசிக்காம பணத்தை எடுத்துக் கொடுத்திட்டிங்க, இந்த காலத்தில எல்லாம் ஃபிராடு , புதுப்புது டெக்னிக்கா கண்டுபிடிக்கிறானுங்க, என்கிட்ட மட்டும் கேட்டிருந்தான்னா அடிச்சே விரட்டி இருப்பேன்"

“கார்த்தி, நீ சொல்றது வாஸ்தவம்தான், 99 பேர் ஏமாத்திறான் என்பதற்காக ஒரு தகுதியான ஆளுக்கு உதவியை மறுத்துவிடக் கூடாது அது தான் என் எண்ணம்.நூறு பேர்ல ஒருத்தன் நம்முடைய சின்ன உதவினால ஒரு அடி வாழ்க்கையிலே முன்னேறுகிறான் அப்படின்னாலே பெரிய சந்தோசம்தான்,நாம மத்தவங்களுக்கு செய்யுற உதவி ஒரு நாள், நமக்கோ அல்லது நமக்கு வேண்டியவங்களுக்கோ திரும்ப எதாவது ஒரு வகையில் கிடைத்துவிடும்.“

எனக்கென்னமோ மோகன் சொன்னதுல உடன்பாடே இல்லை. ஒருத்தனை மிதிச்சுட்டு அவன் மேலே ஏறி முன்னேறி போய்கிட்டே இருக்கிற இந்த காலத்திலே இது எல்லாம் சாத்தியப்படாது .

இதே மாதிரி இன்னொரு நாள் நாங்க டீக்கடைக்கு போகும் வழியில் ஆபிஸ் முன்னாடி ஒருத்தன் அனுமார் வேசம் போட்டு கொண்டு பணம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். ஒருத்தரும் காசு கொடுக்காம எரிச்சலுடன் அவனை விட்டு விலகிச் செல்வதிலேயே குறியாய் இருக்க மோகன் வழக்கம் போல பணம் கொடுத்தார்,

“என்ன சார், கடவுளுக்கு காணிக்கைக் கொடுத்திட்டிங்களா? கடவுளை எப்படி எல்லாம் பயன்படுத்துறாங்க பார்த்திங்களா?”

அவர் பதில் சொல்லவே இல்லை.

நாங்க கடைக்குப் போன சில நிமிடங்கள் கழித்து, அந்த அனுமாரும் வந்து சேர்ந்தார். நாலு வடை வாங்கி அரக்கப்பறக்க அவர் சாப்பிட்ட விதம் காலையிலே ஒன்றுமே சாப்பிடவில்லை என்று சொல்லியது. அனுமார் சாப்பிட்டுப் போகும்போது அவர் கண்களில் நன்றியுடன் மோகனைப் பார்த்தது சில விசயங்களை சொல்லாமலேப் புரிய வைத்தது.

அன்று மாலை,

“என்ன மோகன், நீங்க இந்த வாரம் நம்ம டீம் பிளான் பண்ண வீக் எண்ட் டூருக்கு வரலேன்னு சொல்லிட்டிங்க"

“இல்லை, கார்த்தி, பொதுவாக எனக்கு இந்த மாதிரி பொழுதுபோக்கு கொண்டாட்டங்களிலே நாட்டமில்லை, இந்த சனி ஞாயிறு வேறு சில வேலைகள் இருக்கு, யூ ஹேவ் அ நைஸ் டைம்"

திங்கள் கிழமை நாங்க வழக்கமா டீக்குடிக்கும் கடை அங்கில்லை. திடிரென்று காலி பண்ண சொல்லிட்டாங்களாம். அந்த ஆளு சனிக்கிழமையே கடையை காலி செய்துவிட்டு போய் விட்டதாக எங்க ஆபிஸ் செக்யூரிட்டி சொன்னார்.

வேறுகடைகள் எதுவும் அருகில் இல்லாததால் நானும் மோகனும் கேண்டின் போய் மெஷின் டீ குடித்தோம்.. ஒரு நாள் திடிரென்று மோகன் வேலையை விட்டு ராஜினாமா செய்தார். போதுமான அளவு சம்பாதித்து விட்டதாகவும், சில கனவுக் கடமைகளுக்காக கோயம்புத்தூர் போய் செட்டில் ஆகப் போவதாகவும் சொல்லி சென்றார். அதன்பிறகு அடிக்கடி தொலைபேசியில் பேசுவார். சிறிய அளவில் சமூகப்பணிகள் செய்து வருவதாக சொல்வார்.

ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை ஜெனியுடன் மாயாஜாலில் படம் பார்த்துவிட்டு நீலாங்கரை தாண்டி வந்து கொண்டிருந்த பொழுது திடிரென்று வண்டி பஞ்சர் ஆனது. வண்டியை தள்ளிக் கொண்டே சில மீட்டர்கள் வந்து கொண்டிருந்தபோது "சார், சார் " என யாரோ என்னைக் கூப்பிடுவதை கவனித்த ஜெனி என் முதுகைத் தட்டினாள்.

அட , அது எங்க ஆபிஸ் அருகே டீக்கடை வைத்திருந்தவர்,

“என்ன சார், நல்லா இருக்கீங்களா, இப்போ இங்க சின்னதா ரெஸ்டாரண்ட் வச்சு இருக்கேன், எல்லாம் மோகன் சார் செஞ்ச ஹெல்ப் தான். அங்க டீக்கடை காலி பண்ண சொல்லிட்டப்ப இங்க கடை போட பணம் கொடுத்தார். கொஞ்சம் கொஞ்சமா முன்னேறிக்கிட்டு இருக்கேன். என் வண்டியை எடுத்துட்டு போங்க சார், நாளைக்கு நான் உங்க வண்டியை பஞ்சர் போட்டுட்டு ஆபிஸ்ல கொண்டு வந்து விட்டுடுறேன்".

அவரின் ரெஸ்டாரண்டில் என் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு அவரின் பைக்கை எடுத்துக் கொண்டேன். கடைப் பெயரைக் கவனித்தேன். “Pay it Forward”

“என்னது இது கடைக்கு இங்கிலிஷ் பேரு வச்சிருக்கீங்க"

“மோகன் சார் தான் இப்படி வைக்க சொன்னாரு, நான் வாழ்க்கையிலே வளரும்போது எனக்குக் கிடைத்த உதவிகளை நான் தேவைப்படுற மற்றவங்களுக்கு செய்யனும்னு சொன்னாரு, அதை அடிக்கடி ஞாபகப்படுத்துற விதமா இந்த பேரு"

மோகன் மேல் நான் மனதில் வைத்திருந்த மரியாதை பலப்பட்டதை இன்னும் உறுதியாக உணர முடிந்தது.

இந்த சம்பவத்திற்குப் பின் மோகனை நானே அடிக்கடி தொடர்பு கொண்டு பேச ஆரம்பித்தேன். ஒரு முறை கோயம்புத்தூர் வர சொன்னார்.

அடுத்தடுத்த வாரங்களில் கோயம்புத்தூர் போகலாம் என்று நினைக்கும் பொழுதெல்லாம், ஜெனியுடன் செலவழிக்கும் வார இறுதிகள் முன்னுரிமைப் பெற்றது.

ஒரு வார இறுதியில் கடற்கரையில் நானும் ஜெனியும் இருந்த போது,

இரண்டு சிறுவர்கள் எங்கள் அருகில் வந்து என்னிடம் ஒரு அட்டையை நீட்டினார்கள் அதில் அவர்களிருவருக்கு வாய் பேச , காது கேட்க முடியாதென்றும் , படிப்புக்கு உதவி செய்ய வேண்டுமென்றும் கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டு இருந்தது. நான் பாக்கெட்டிலிருந்து இரண்டு பத்து ரூபாய் எடுத்துக் கொடுத்தேன்.

அவர்கள் போன பிறகு ஜெனி என்னிடம்

“கார்த்தி, இது எல்லாம் ஃபிராடுங்க, பிச்சை எடுக்கிறதுல இதுவும் ஒரு டெக்னிக், நீ இல்லாம என்கிட்ட வந்து கேட்டு இருந்தால் அந்த கார்டை கிழிச்சு அந்த பசங்க தலையிலே போட்டிருப்பேன்"

நான் பதில் சொல்லாமல் மெலிதாக புன்னகைத்தேன். கோயம்புத்தூர் போகும்போது ஜெனியையும் கூட்டிட்டுப் போகவேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். சிறிது நேரம் கடற்கரையில் இருந்துவிட்டு கிளம்பினோம். ஜெனியை ஹாஸ்டலில் விட்டுவிட்டு வரும் வழியில் ஒரு சிறிய ஸ்டேஷனரி கடையின் பெயர் பலகை அந்தக் கடையின் அருகே நிற்க வைத்தது.
கடையின் பெயர் Pay It Forward