வெள்ளத்தனைய மலர்நீட்டம் - சிறுகதை

எனது நிறுவன உயரதிகாரிகளில் ஒருவர் தான் ராஜினாமா செய்வதாக அனுப்பி இருந்த மின்னஞ்சலை வாசித்து முடித்தேன். இந்த மாதத்தில் இப்படி ராஜினாமா செய்யும் நாலாவது உயர்மட்ட அலுவலர்.இன்னும் சிலரும் போகக்கூடுமோ என்ற எண்ணம் மேலும் அயற்சியைத் தந்தது.

என்னுடைய இந்த நிறுவனம் பொருளாதார ரீதியிலும், அலுவலர்களின் எண்ணிக்கையிலும் மத்தியவகையைச் சார்ந்தது. பத்து வருடங்களுக்குப்பின்னரும் எத்தனை கடும் உழைப்பைக் கொட்டினாலும் என்னால் இப்போதிருக்கும் நிலையைவிட்டு அடுத்த நிலைக்கு கொண்டு
போக இயலவில்லை.

ஒரு நாளைக்கு 18 மணி நேரம் என் அலுவலகத்திற்காக உடல் பொருள் உணர்வு எல்லாம்
தந்தும் ஏன் இந்த தேக்க நிலை !!! என் வகுப்புத் தோழன் மோகன், என்னைவிட புத்திசாலி ஒன்றும் கிடையாது. கல்லூரியில் நான் முதற்மாணவனாக தேர்ச்சிப்பெற்று வெளிவந்து ஒரு வருடம் கழித்துத் தான் தேர்வாகாதா பாடங்களை எழுதி முடித்து இரண்டாம் நிலையில் தேர்ச்சிபெற்று வெளிவந்தான். ஆனால் அவன் ஆரம்பித்த நிறுவனம் இன்று மூன்று துணை நிறுவனங்களுடன் எதிர்கால ஆலமரம் என்று வியாபார பார்வையாளர்களால் உற்று நோக்கப்படுகிறது. இத்தனைக்கும் மோகன் பெரிய பின்புலத்தோடுவரவில்லை.

நண்பர்கள் உறவினர்கள் இவர்களிடம் கடன் வாங்கி ஆரம்பித்த பெரிய வணிக முதலைகளுடன் போட்டியிடும் அளவுக்கு வரச்சசெய்ததை என்னால் ஏன் செய்ய இயலவில்லை. இயலாமை/ஆதங்கம் மேலோங்க மோகனுடன் இதைப்பற்றி கலந்தாலோசிக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தேன்.

மறுநாள், நகரத்தின் மையத்தில் அமைந்திருந்த மேல்தட்டுமக்களுக்கான உணவரங்கில் மோகனைசந்தித்தேன்.பரஸ்பர நலம் விசாரிப்பு ஏதுமன்றி நேரடியாக விசயத்திற்கு வந்தேன்.

“உன் கம்பெனிக்கு இப்படி இவ்வளவு வளர்ச்சி, வாட்ஸ் த சீக்ரெட்”

“ஜஸ்ட் ஹார்ட் வொர்க், அவ்ளோதான்”

“உன்னைவிட நான் அதிக நேரம் என் கம்பெனிக்கு கொடுக்கிறேன்...நீ பெரும்பாலான நேரங்களில் கிளப்ஸ், காலேஜ் பங்சன்ஸ் இப்படித்தான் இருக்க”

“கரெக்ட், நான் ஒரு நாளைக்கு என் நிறுவனத்திற்கு கொடுக்கிற நேரம் 4 ஹவர்ஸ் தான்,”

“பிறகு எப்படி உன்னால சக்ஸஸ்புல்லா கம்பெனி ரன் பண்ண முடியுது?, “

“சிம்பிள் கார்த்தி, ஐ டிரஸ்ட் பியுப்பிள்.. என்ன வேலை செய்யனும் அசைன் பண்ணிட்டு , முழு சுதந்திரமும் அவங்களுக்குக் கொடுத்துட்டு நான் அமைதியா இருந்துடுவேன், என்னால பண்ண முடியுற வேலையை என் எம்ப்ளாயி ஒருத்தரால செய்ய முடியும்னா அதுக்கு நான் சந்தோசப்பட்டு அந்த பொறுப்பை அவனுக்குக் கொடுத்திடனும்.. எனக்கு வேலை கம்மி ஆகுதுல்ல... நான் போய் கண்ட்ரி கிள்ப்ல ஜாலியா ஸ்னூக்கர் ஆடலாம்”

“ம்ம்ம்”

“கார்த்தி, நீ கம்பெனி ஆரம்பிச்சப்ப உன்கூட இருந்த ஆட்களில் எத்தனை பேரு உன்கூட இருக்காங்க?”

“யாருமே இல்லை மோகன்..ஆல் ஆஃப் தெம் லெஃப்ட்”

“ம்ம் நான் ஆரம்பிச்சப்ப என்கூட இருந்த ஆட்களில் நிறையபேரு என்கூடத்தான் இருக்காங்க.. என்னோட மத்த கன்சர்ன்ஸுக்கு எல்லாம் அவங்கதான் ரியல் ஹெட், நான் சும்மா பேருக்காகத்தான்.. இன்னும் கொஞ்ச நாள் கழிச்சு அவங்களையே அபிசியல சொல்லப்போறேன்... நம்ம எம்ப்ளாயிசுக்கு அவங்களுக்கு எதிர்காலம் பிரகாசமான எதிர்காலம் அப்படின்னு உறுதிசெய்யப்பட்டுவிட்டால் நம்மை விட்டு போகவே மாட்டார்கள்., என்
கம்பெனியோட பலமே அது தான்”

“மோகன், இருப்பது ஒரே ஒரு டாப் பொசிசன், மத்தவங்க என்னளவுக்கு வளர்ந்தாலும் நான மட்டுமே தானே தலைவராக நீடிக்க முடியும்.. “

“யெஸ் யூ ஆர் கரெக்ட்.. ஆனால் அதுக்கும் ஒரு சொல்யூசன் இருக்கு.. உன் பொசிசனை அவங்களுக்குக் கொடுத்துட்டு அதுக்குமேலே ஒரு பொசிசனை உருவாக்கி நீ அந்த சேர்ல உட்கார்ந்துக்கோ, உன் ஈகோவை விட உன் கம்பெனி வளர்ச்சி முக்கியமானதாக இருந்தால் இது உனக்கு ரொம்ப ஈசி”

“ம்ம்ம்ம்”

“நானும் கேள்விப்பட்டேன்.. உன் கம்பெனி முக்கியமான ஆட்கள் எல்லாம் ரிசைன் பண்ணிட்டாங்கன்னு, இப்பக்கூட ஒன்றும் குறைந்துப்போய்விடவில்லை, அவர்களில் யாருக்காவது திரும்ப வரவிருப்பமான்னு கேளு, வந்த பிறகு புரோமசனோட பொறுப்பும் கொடு... ஒவ்வொரு லெவலிலும் நீ எம்ப்ளாயிசை நடத்துறவிதம் எல்லா லெவல் எம்ப்ளாயிசுக்கிட்டேயும் டேரக்ட் இம்பாக்ட் இருக்கும்”

“ம்ம்ம்”

“வேலைத் தெரிஞ்சவங்களிடம் எப்படி வேலை வாங்கனும்கிற அறிவு மட்டும்தான் என்கிட்ட இருக்கு.., அதுதான் என் கம்பெனி சக்ஸசோட சீக்ரெட், உன் எம்ப்ளாயிசோட வளர்ச்சிதான் உன் கம்பெனியோட வளர்ச்சி ஸோ டேக் மேக்சிமம் கேர் டு ரிடெயின் தம்”

மோகன் சொல்ல சொல்ல , அவன் வளர்ச்சியில் மேல் வைத்திருந்த பொறாமை குறைந்து பெருமிதம் அதிகமானது, எந்த விசயத்துக்காக மோகனை இவ்வளவு காலம் தவிர்க்க நினைத்திருந்தேனோ , அந்த விசயத்தை மறந்து அவன் மனைவி ரம்யாவைப் பற்றி விசாரித்தேன்.