அறை எண் 420 - சிறுகதை

கார்த்தி எப்போ கோயம்புத்தூர் வந்தாலும் இப்படித்தான் ஆகுது, போன தடவை இண்டர்சிட்டி 3 மணி நேரம் லேட்டு. இன்னக்கி இந்த வெஸ்ட்கோஸ்ட் 2 மணி நேரமா, டிரெயின் திருப்பூருக்கு முன் ஏதோ ஒரு இடத்தில் போட்டுட்டான். டிரெயின்ல தனியா வந்த சில பேரு பொடி நடையா இறங்கி அரைக் கிலோமீட்டர் தள்ளி இருக்கிற ரோட்டுல போய் பஸ் பிடிச்சுப் போயிடலாம்னு போயிட்டாங்க. மூட்டை முடிச்சுகளோட அப்படி இறங்கிபோனதுல பொண்ணூங்களும் இருந்தாங்க. டிரெயின்ல புத்தகம் விற்கிற பையன் அவன் அருகில் வைத்து விட்டு போன சில புத்தகங்களை எடுத்துப் புரட்டலானான். “நம்பிக்கை" விலை 25 ரூபாய் என போட்டிருந்ததைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில்,

"சார் இன்னக்கி எதுவுமே விக்கல, வாங்கிக்கங்க, சார் , 20 ரூபாய் போதும்"

நம்பிக்கையை 5 ரூபாய் குறைத்து வாங்கியதில் அவனுக்கு ஒரு சின்ன சந்தோசம்.

காசை வாங்கிக் கொண்டு அவன் நகரவும் டிரெயின் கிளம்பவும் சரி ஆக இருந்தது. புத்தகத்தை மேலொட்டமாக மேய்ந்தான், பல துணுக்குகளுடன் புத்தகம் கட்டுரைகளின் தொகுப்பாக இருந்தது.

டிரெயின் கோயம்புத்தூர் 10.30 மணிக்கு வந்து சேர்ந்தது. கார்த்தி எதுவும் லக்கேஜ் எடுத்து வரவில்லை. ஆமாம் இன்று ஒரு இரவு பிறகு அவன் வாழ்க்கையை முடித்துக் கொள்ளப் போகிறான். காரணம், என்னங்க வழக்கமான காரணம்தான் காதல் தோல்வி, மனிதனால் கடைசி மூச்சுவரை ஜீரணித்துக் கொள்ளமுடியாத தோல்வி.. அவனாலும் முடியவில்லை... மூச்சை நிறுத்திக் கொள்ள முடிவெடுத்துவிட்டான்.
----------------------
அந்த பிரபல லாட்ஜில்,

“சார் இன்னக்கி ஒரு நைட் மட்டும் ரூம் கிடைக்குமா?”

“சாரி சார், சீசன் டைம் எல்லா புக் ஆயிடுச்சு, ஃபேமிலியா வந்தவங்களுக்கு கூட ரூம் இல்லைன்னுதான் சொல்லிட்டோம்..”

“நான் ஏற்கனவே இங்க தங்கியிருக்கேன் சார், பிளீஸ் திஸ் ஈஸ் மை பேவரிட் லாட்ஜ் நான் வேற எங்கேயும் போக விரும்பல" பாக்கெட்டிலிருந்து முன்பு தங்கி இருந்ததற்கான ரசீதைக் கார்த்தி காட்டினான்.

ஜெனியுடன் கோயம்புத்தூர் வந்திருந்த போது கூட இங்குதான் அவளுடன் தங்கினான்.

“கொஞ்ச நேரம் வெயிட் பண்ணுங்க , யாராவது வெக்கேட் பண்ணால் தரேன்.. பட் ஐ யம் னாட் ஸ்யூர்"

ஒரு 20 நிமிடங்களுக்குப் பிறகு ரிசப்ஷனில் இருந்தவர் மிகுந்த யோசனையுடன் ரும் நெம்பர் 420க்கான சாவியை எடுத்து அவனிடம் கொடுத்தார். முழுப்பணத்தையும் கட்டிவிட்டு சாவியை வாங்கி கொண்டு தனது ரூம்முக்கு கார்த்தி போன பிறகு, ரூம் பாய்,
“என்ன சார் அந்த 420 ரூமையா கொடுத்தீங்க, கடைசி ஒரு வருசத்துல அந்த ரூம்ல தங்கியிருந்த 10 பேர் தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டாங்க, முதலாளி அந்த ரூமை யாருக்கும் கொடுக்க வேண்டாம்னுல சொன்னார்"

“இந்த ஆளு அடிக்கடி இங்க தங்கி இருக்காரு, ரெகுலரான ஆளு, பயப்படாதே எதுவும் நடக்காது".

“இல்லை சார், முதலாளி அந்த ரூம்ல ஆவி எல்லாம் உலவுதுன்னு சொல்லி இருக்காரு"
-------------------------
மறுநாள் காலை,
“சார், ரூம் 420ல இருப்பவரு இன்னும் பிரேக்ஃபாஸ்ட் கேட்கல, டைம் இப்பொவே 10, போன் அடிச்சாலும் எடுக்கல, பயமாயிருக்கு சார்"

“நேத்து நைட்டு லேட்டாதானே ரூம் கொடுத்தோம், தூங்கிக்கிட்டு இருப்பாரு"
என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே படிக்கட்டில் கார்த்தி இறங்கி வந்து கொண்டிருந்தான்.

“பார்த்தியா, ஆள் வந்துட்டாரு" ரிசப்ஷனிஸ்ட் கிசுகிசுப்பான குரலில் ரூம் பாயிடம் சொல்லிவிட்டு "4வது புளோர் போ" என்று அவனை விரட்டினார் .

கார்த்தி ரிசப்ஸனிஸ்ட்டை பார்த்து ஒரு குறும்பான புன்னகை செய்துவிட்டு அவ்விடத்தை விட்டு நகர்ந்தான்.

கார்த்தி போன பிறகுதான் ரிசப்ஸனிஸ்ட்டுக்கு ஞாபகம் வந்தது, ஒரு இரவுதானே தங்குவதாக சொல்லி ரூம் எடுத்தான், ரூம் சாவியையும் கொடுக்கலியே!!!, நேற்றிரவு எடுத்து வைத்திருந்த "நம்பிக்கை" புத்தகம் அவன் போகும் கையில் வைத்திருந்தானா!!! வைத்திருந்தது போல் தான் இருக்கு..உறுதியா சொல்ல முடியலியே!!!!

அறை எண் 420லிருந்து போன் அழைப்பு வருவதை போர்டு காட்டியது..
திகிலுடன் "ஹலோ ரிசப்ஷன்"
-----------------------